Fez

Vanuit de camping hebben we Volubilis, de ruïnes van een oude Romeinse stad en het heilige dorp Moulay- Idriss bezocht.

We hadden weer afgesproken met Hamid om met hem samen Fez te bezoeken. Als je uit de poort stapt bij Hamid en zijn familie en je gaat rechtsaf ben je na plm. 40 km in Meknes. Sla je linksaf dan ben je na plm. 40 km in Fez .

Fez heeft de oudste Medina van Marokko en is aangewezen als Unesco Werelderfgoed. Het is niet zo verstandig om daar in je eentje de boel te gaan verkennen, want je verdwaalt onherroepelijk en je vind niet dat wat je wilt zien. Dus op de hoofdstraat gebleven en wonder boven wonder toch de Medersa (Koransschool) tegen gekomen. Dit is een juweeltje uit de veertiende eeuw wat houtsnijwerk en stucco betreft.

Op onze weg terug kwamen ons twee politieagenten in burger tegemoet en vroegen naar de papieren van Hamid We weten van ons bezoek aan Fez 4 jaar geleden dat de toeristische politie behoorlijk actief is, gelukkig voor ons toeristen. Een van de agenten vroeg ons in het Engels of Hamid “friend or guide’’ was en nadat we hem verteld hadden dat hij geen gids was (de politie kent alle legale gidsen) en dat we bij hem logeerde was voor hem de kous af. Helaas waren Hamid en de andere agent in een verhitte discussie verwikkeld en nadat de agent ook nog met zijn vinger in hem begon te prikken, sloegen toch wat stopjes door. We vielen helemaal geen slag op. Nadat de twee kemphanen uit elkaar waren getrokken, konden we onze weg vervolgen.

Tijd om een hapje te gaan eten en te kalmeren. Voor de prachtige poort Boujelou neergestreken op een terrasje. Rene bestelde (wat hij vaker heeft geprobeerd) als grapje drie pilsjes. Tot onze grote verbazing antwoordde de eigenaar: dat is oké, maar dan wel binnen in het restaurant. Nou, nee, we willen graag buiten zitten. Ook geen probleem: de wijn werd in een colaflesje geserveerd en het pilsje in een servetje gewikkeld en zo hadden we het eerste wijntje en pilsje in Marokko op een terrasje. Grote lol natuurlijk om dat stiekeme gedoe.

Al verschillende keren had Hamid aangegeven dat hij zo de pest had aan het feit dat aan toeristen hogere bedragen gevraagd worden. Dus toen we bij Jack arriveerden en de parkeerwachter 5 Euro vroeg voor een paar uurtjes parkeren (normaal 20 cent) ging hij, nog steeds pissig op die agenten, weer door het lint en hield hij een politiewagen aan. Wat bleek in de auto zat de wijsvingerprikkende agent en kreeg van hem de opmerking: je hebt zo’n rood gezicht, heb je gedronken (hij drinkt geen druppel), zodat hij nog roder werd. Toch werd uiteindelijk de parkeerwachter behoorlijk op zijn nummer gezet en kreeg een waarschuwing.

Na weer afscheid genomen te hebben van Hamid en weer een kilo zwaarder door het heerlijke eten, zijn we naar de camping in Fez gereden.

Onze volgende doel.
Rene en Rien zijn beide lid van het het Pancratiuskoor en Jose en ik zitten in het damescomité van het koor. Zij waren een paar maanden geleden 50 jaar getrouwd en hadden de drie kinderen de opdracht gegeven: dit is jullie budget en verzin iets leuks waar we met de familie heen kunnen gaan. Begin januari kregen ze te horen: een 8-daagse rondreis door Marokko………..lachen. In Fez een dag vrij: misschien afspreken? Vonden we alle vier een super idee. Dus nieuwe missie: vind het hotel La Perle de la Medina.
Na informatie ingewonnen te hebben op de camping en met behulp van de Nederlands-Marokkaanse eigenaar en de nodige hulpvaardige personeelsleden hadden we enigszins een idee in welke richting we moesten zoeken.
Een bewaakte parkeerplaats gevonden en daarna op zoek naar het hotel. Loop je met een stadsplan door Fez en je wordt van alle kanten belaagd en krijg je alle hulp aangeboden, uiteraard voor geld. Eentje was erg hardnekkig (we hadden intussen al een uur gezocht) en heeft ons er uiteindelijk naar toe gebracht: hij wilde geen geld, want als hij in Nederland de weg vroeg hoefde hij ook niet te betalen. Wat een wijsheid!

Hierna begon het sms-contact en na drie dagen camping en nog een bezoek aan Fez, op naar de bewaakte parkeerplaats vlakbij het hotel. Jose en Rien zouden sms-sen in welk restaurant ze zouden lunchen en waar we elkaar konden treffen. Ook bij de beroemde poort, maar tegenover ons restaurantje en dit vond de eigenaar helemaal niet leuk. Later zijn we toch met zijn vieren overgestoken en genoten van de special cola en een pilsje.

De dag erna hebben we elkaar getroffen in het hotel en afgesproken met een gids, die ons die dag zou begeleiden. Het hotel met zijn prachtige ontvangstruimte had een glazen (lees plastic) plafond. Op dat moment begon het zo enorm te hagelen, zodat we elkaar niet meer konden verstaan. Het is een natuurverschijnsel, dat niet elk jaar plaatsvind, dus op straat was er grote commotie onder de jeugd.

Deze gidsen brengen je naar allerlei werkplaatsen en winkels: de leerlooierij, een handgeknoopte tapijtendemonstratie, zijdeweverij, lampen- en arganolie-winkel. Het hing al een tijdje in de lucht: Rene wilde graag een tapijt voor in de woonkamer en hij is over stag gegaan. Dus we komen thuis met een handgeknoopt Berbertapijt afgedongen van 1500 naar 300 Euro.
Het was een vermoeiende dag (berg op berg af), een natte dag met de nodige vochtige voeten en een modderige Medina, maar ondanks het slechte weer erg leuk. Na nog een gezellig uurtje in het hotel hebben we afscheid genomen van Jose, Rien en hun familie.

Morgen gaan we dit land verlaten en met enige weemoed stappen we de boot op. We hebben een te gekke tijd gehad en leuke, lieve, aparte en gekke mensen en dingen meegemaakt.
Marokko is een prachtig land met een enorme diversiteit aan landschappen, soms zelfs op het bizarre af.

Door het verkeer en de daarbij behorende chaos is Rene blij dat hij weer Spanje in kan rijden.

Ook belangrijk: we hebben ons geen moment onveilig in dit land gevoeld.

Het verschil tussen arm en rijk is groot, maar het Marokko is enorm in opbouw. Vanwege dat laatste feit zullen we Marokko in de toekomst zeker nog een keer bezoeken.