DE HEENREIS


En het werd 16 januari.........

Wat nog niet zo heel lang geleden was afgesproken werd waarheid: we gaan naar China voor een feestje.
Even mijn reisgenoten voorstellen: de hoofdrolspeler: Henri, mijn neef. Door zijn toedoen zijn we in China beland, omdat hij zich gaat verloven met zijn Chinese vriendin Jessica. Jessica is haar Europese naam: Huadg Zhang Yun is haar Chinese naam. Dan is er uiteraard Tiny, Henry’s moeder en mijn tante.
Ook van de partij zijn Peter, Henri’s broer en dus ook mijn neef en zijn vriendin Lotte. Nog een belangrijk iemand: Patrick, goede vriend van het en zijn toekomstige trouwgetuige.
Zelf had ik me voor de grap uitgenodigd: een driedaags feestje leek me wel wat.Gelukkig voor mij nam hij mijn grap serieus,


Wat bij ons nooit lukt, is om in een keer weg te rijden met de camper. We moeten minstens een keer terugrijden, omdat er iets is vergeten. Dit keer was het mijn bril, zodat we uiteraard te laat bij Tiny aankwamen die onder in de gang stond te kleumen met haar koffers.
In Düsseldorf troffen we de andere helft van de groep en zijn we eerst gaan shoppen want ‘onze’ Chinezen wilden graag wat drankjes. Wat een gesleep met die tassen.
In Zurich, bij de overstap, kwamen we tot de conclusie dat we toch al 400 km overbrugd hadden van de naar schatting tienduizend kilometer.
Toen begon de lange zit naar Shanghai: 11 uur plus enige vertraging. Dus pijnlijke ruggen, zeurende knieën, dikke voeten, pijn in nek en lies en dikke koppen van niet of nauwelijks slapen.
Het vliegtuig zat vol met jonge gezinnen met baby’s, peuters en kleuters: het leek wel een crèche. Dit in verband met het Chinese Nieuwjaar: uit alle hoeken van de wereld
komen vele Chinezen hun geboorteland bezoeken. Tijdens de landing ontstond er een bijna collectief huilconcert: de kindjes hadden last van de oortjes.
Wat wel leuk op zo’n lange vlucht is: ieder heeft zijn eigen computer met video, games e.d. Dus de tijd kregen we wel om.
En dan die poppenkast bij de verschillende security ’s: elke keer wel weer iemand van ons met toeters en/of bellen: dus koffercontrole.
Tegen de tijd dat we in Sjanghai waren beland, gaven we onszelf het stempel: zombie, 24 uur inmiddels op pad.
En dan nog een vlucht en autorit, beide ruim een uur, te gaan. Inmiddels zijn we 30 uur op. We hebben het gevoel of we alleen maar hebben gegeten en gedronken op de diverse vluchten en we gaan nu ook nog ergens eten, terwijl we eigenlijk geen honger meer kunnen en mogen hebben.
We zijn bijzonder hartelijk door Jessica, haar broer, schoonzus en vrienden ontvangen. Met drie auto’s hebben ze ons opgehaald van het vliegveld.
Hun huis lijkt wel een klein paleisje: grote hoge ontvangstruimte, een monumentale marmeren trap naar de eerste verdieping, waar de familie-woonkamer ligt, grote ruime slaapkamers en op iedere verdieping toilet/badkamer al dan niet klaar of nog in de maak. Alle ruimtes zijn groot en hoog, dit in verband met de hoge temperaturen in de zomer.
Januari is hier de koudste maand, maar voor de winterjas is 18 graden toch echt te warm. Verwarming kennen ze niet en aangezien het ’s avonds behoorlijk afkoelt was de ouderwetse kruik mee naar bed erg welkom.
En dan het verkeer! Lijkt behoorlijk veel op Italië met zijn verkeerschaos en geluiden.
Inhalen van voetgangers, fietsers, scooters en andere vreemdsoortige twee- of driewielige voertuigen: toeteren. Links of rechts inhalen, maakt niet uit als je maar toetert


DE VERLOVING

We hebben het spektakel achter de rug en ben me de hele tijd af aan het vragen hoe ik dit in niet al te veel bewoordingen op papier moet zetten. Zonder de zintuigprikkels is dit moeilijk.
Het zal bij iedereen bekend zijn dat Chinezen uitstekende handelaren zijn. Dit houdt in dat ze constant zijn aan het discussiëren, maakt niet uit waarover en dus duurt alles lang.
Dus ’s morgens vanaf zes uur begon dit spel. Vooral de dames die zich met het eten bezighielden. Het leek wel of ze elkaar de koppen waren in aan het slaan, maar dan volgde er gelach en het was dus oké.
Henri wist eigenlijk ook niet helemaal wat er ging gebeuren en liet het maar over zich heen komen. Jessica was vanaf 10.00 verdwenen en onze bruidegom in spe dacht dat hij haar ongeveer om 12.00 uur kon gaan halen. Vergeet het maar: voordat de auto’s, de versieringen en de bloemen klaar waren, gepaard gaande met de nodige meningsverschillen, was het inmiddels 14.00 uur.
Onze mannen, Peter en Patrick, mochten in de volgauto Henri begeleiden. Patrick kreeg ze meteen op de donder: hij had namelijk een wit hemd aan. Dat kan dat niet: wit aan de buitenkant brengt ongeluk! Dus regel als de duvel maar een jasje.
Inmiddels werd de rode loper uitgerold en zo’n vijftig standaarden met bloemen langs de weg en loper geplaatst. En het wachten begon weer.
Tegen de tijd dat Jessica en Henri aankwamen was de buurt uitgelopen en stond langs de rode loper. Toen kwam de Chinese handelaar weer boven; om de zoveel meter stonden buren, die het stel tegen hielden en na veel onderhandelen mocht het verlovingspaar passeren. En dat duurde ook lang.
Later hoorden we van Peter en Patrick dat dit onderweg ook tweemaal was gebeurd, maar dan een serieuze blokkade met scooters. Dit kostte de nodige sigarettensloffen.
Na enige ceremoniële handelingen op de slaapkamer werd het tijd om naar beneden te gaan. Hier volgde ook nog enkel rituelen: Tiny’s opdracht was een bloem in het haar van Jessica te steken. Andere ceremoniële handelingen waren onder andere de ringen uitwisselen, champagneglazen-toren inschenken en samen in omarmde verstrengeling een drankje drinken.
Er waren zo’n 150 gasten aanwezig: genodigden en buurtbewoners die op het binnenplaatsje zaten. Men bleef constant eten en drinken aanslepen.
Helaas werd om 20.00 uur al het sein gegeven d.m.v. vuurwerk dat het diner was afgelopen en het gros van de mensen naar huis ging.

Voor wie van vis, schelp- en schaaldieren houdt is China een must. Als ontbijt, als lunch en avondeten. Als je hier niet van houdt dan krijg je d.m.v. sultana’s bijvoeding.
We hebben de laatste dagen zo veel verschillende gerechten voorbij zien komen, dat het niet meer te tellen is.
Mager vlees of vis maalt de gemiddelde Chinees niet om: botjes fijn kraken, kopjes uitzuigen, vinnen en staarten hebben de voorkeur.
Qua fatsoensnormen en eetgewoonten zijn onze medebroeders enorme viespeuken. Met stokjes schuiven ze het voedsel naar binnen, maar daar wil nog wel eens iets van afvallen. Overblijfselen van botjes e.d. wordt naast het bord op het tafellaken gespuwd en ze smekken en smakken heel enthousiast. Wat overblijft, is een grote puinhoop, maakt niet uit thuis of restaurant.

Vandaag zijn we uit Fuzhou teruggekomen. We logeren in een voorstad van deze miljoenenstad. We hebben een prachtig tempelcomplex bezocht met honderden verschillende Boeddhabeelden.
Een correctie is noodzakelijk op: het verkeer in Fuzhou was nog erger dan Napels. Wat een ongeorganiseerde bende, waar alles toch net goed afloopt. Met andere woorden een structureerde chaos.

Daarna was het Karaoke- time: is helemaal hot hier.
We werden naar een aparte ruimte geleid met een karaoke-scherm en veel bier. Het bier is lichter hier, maar door de manier van drinken gaat het toch fout: je vult je borrelglaasje, toost met een persoon in de kring en vervolgens drink je het glas in een keer leeg. Niets aan de hand zo op het eerste gezicht, maar als je dit 15 keer achter elkaar doet, kan het wel eens niet zo goed vallen. Dit was duidelijk zichtbaar aan Henri en Patrick.

We gaan ons opmaken voor het Chinese Nieuwjaar!


CHINESE NIEUWJAAR

Eergisteren zijn we naar de kust gereden. We hadden een bus gehuurd, die zeer luidruchtig was en uit alle hoeken tochtte. Daarbij was het de koudste dag, die we tot nu hebben meegemaakt. Dat was lijden: drie uur heen en terug kleumen en rammelen in de bus.
We hebben het eiland Mei Tjow Wang bezocht en de tocht er naar toe was ook koud.
Hier ligt het tempelcomplex van Mazu, de beschermvrouwe van iedereen die zich op zee begeeft. Mooie omgeving en veel trappen.
We hadden een schattig gidsje, die nauwelijks Engels sprak en net als de meeste chinezen moeite had met de letter r. “Vely vely beautiful island...” Tiny was tijdelijk vermist en hebben de nodige trappen extra gehad, maar zij stond gewoon op een andere plaats te wachten. “We wele vely wolly about you!” en dan proberen niet te lachen.

Oud en Nieuw hebben we inmiddels ook achter de rug met heel veel (Chinees) vuurwerk. Chinese rollen rotjes van circa 20 meter en dozen met 64 pijlen in een doos.
Bij de laatste doos ging het helaas fout: er ontplofte een pijl in de doos met als gevolg dat droge rietbossen de fik in gingen, langzaamaan een muur en pergola bereikte en het toch wel link werd. Dus gesleep met emmers, teilen en alles waar we water in konden doen. Alles is goed afgelopen, schade beperkt maar wel erg spannend.

Er zijn veel symbolische handelingen, gebruiken en bijgeloof. Op oudejaarsavond moest iedereen een hard gekookt ei eten: brengt geluk.
Je draagt op oudejaarsavond rode sokken en een rode onderbroek: brengt geluk.
De voordeur staat wagenwijd open (ondanks de kou): gastvrijheid.
Op nieuwjaarsdag mogen ze niet douchen, poetsen en waarschijnlijk nog meer dingen niet.
Verschillende van ons zijn verkouden geweest, maar met een paardenmiddel van Jessica was iedereen er binnen een dag van af. Vandaag is zij ziek, maar vandaag mag geen medicijn ingenomen worden.
Ook leuk: de avond voor het trouwen word je geacht je met theewater te douchen en weer dat ei te eten.

Morgen gaan we de familie van Jessica verlaten en gaan we naar Sjanghai.



ENKELE BEVINDINGEN

Aangezien we vandaag rustdag hebben is er even tijd om de dingetjes die ik vergeten ben op te schrijven, nu te noteren.

De mensen zijn in het algemeen heel erg vriendelijk en gastvrij. We zijn al op verschillende plaatsen thee gaan drinken en niet zo maar thee drinken! De kopjes zijn net iets groter dan een vingerhoed en het spel is je zo veel mogelijke soorten thee te laten proeven. En daar zaten zeer dure kwaliteiten bij. Dit gebeurt allemaal aan een theetafel, een soort boomstronk, met een afvoersysteem. Na elke wisseling van theesoort wordt het kopje afgewassen en komt er een ander smaakje. En deze smaken hebben niets met onze theesmaakjes te maken.

De soort voeding blijkt toch van groot belang te zijn. Hier hebben de mensen geen overgewicht: zout of suiker gebruiken ze nauwelijks of niet, gebak en snoep is bijna ongezoet, natuurlijk weinig vlees, veel vis en overvloedig fruit.

Er komen hier niet veel Europeanen, wij hebben er tenminste nog geen ontdekt. Dit merken we vooral op straat: we worden aangestaard en nagekeken. Er is vooral veel hilariteit om Patrick. 1.92 is voor een Chinees een reus. Er wordt gewezen, gelachen en een spontane acties van twee tienermeiden die met hem op de foto wilden kon Patrick wel waarderen.

Een van de favoriete bezigheden hier is: gokken. Thuis of buitenshuis, maakt niet uit.
Kaarten of mahjong voor geld is de normaalste zaak van de wereld. We hebben inmiddels Chinees pokeren geleerd, dat een erg leuk spel is. We zijn wel verstandig en spelen onder elkaar en uiteraard niet voor geld

Citaat Henri: ‘er zijn honden en huishonden’. Huishonden blijven binnen, honden lopen vrij buiten. Soms gebeurt het wel eens (gister kwam zo’n melding) dat er een hond verdwenen is. Alles wat buiten loopt is voor iedereen en als je honger hebt...
Patrick geloofde hem niet, totdat hem gewezen werd op een dier in een marktkraam.
Voorzichtig uitgedrukt: hij ging over zijn nek.

Zoals eerder vermeld is het winter. Was het begin van de week nog zo’n 23 graden, dat is het nu elk geval niet meer en lopen we met dikke jassen. Het ergste is ’s avonds (ze hebben immers geen verwarming) dan is het echt afzien. Dus ook binnen de winterjas aan en een warme kruik. Zelfs aan het bruidsdiner zaten veel mensen met een jas aan.

Afgelopen zomer heb ik me op Booch? me verbaast over een groep jongeren met een speciale haardracht. Veel jongens hebben hier deze aparte haardracht en is gebaseerd op Japanse tekenfilms. Ziet er heel verzorgd uit, maar soms wel wat verwijfd.



SJANGHAI

Inmiddels hebben we alweer twee dagen Sjanghai achter de rug.
Een metropool van 16 miljoen mensen: imposant en kermisachtig, futuristisch en kitscherig.
In de ‘Old Town’ waande we ons in Chinatown van Phantasialand. Een en al nep en het meeste is nagebouwd. Je kon over de koppen lopen en je werd doodgegooid met souvenirs. Veel cultureel erfgoed in China is in het verleden met de grond gelijkgemaakt, dus hier ook.
Zelfs het bestijgen van een van de hoogste gebouwen leek een pretparkbezoekje, inclusief de dranghekrijtjes en de lange wachttijden. Het enige wat we mistten waren de bordjes: ‘Vanaf dit punt nog 45 minuten wachttijd’. Maar de twee uur wachten op deze topattractie werd beloond met een fantastisch uitzicht op Sjanghai met al zijn lichtjes en lampjes. In dit gebouw hingen foto’s die de ontwikkeling van Sjanghai liet zien : niet te geloven wat deze stad gegroeid is binnen veertien jaar.

Wat ons wel verbaasde is dat hier veel geciviliseerder wordt gereden dan wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Weinig getoeter en een meer relaxte rijstijl.

Uiteraard werden we hier ook niet aan ons lot overgelaten en werd een neef opgetrommeld, die Jessica nog nooit ontmoet had. Hij heeft ons begeleid naar de verschillende toeristische attracties en meer inzicht gegeven in het boeddhisme.
Vandaag hebben we de tempel van de Jaden Boeddha bezocht. Mooi complex en zeer de moeite waard om te bezoeken.

Morgen komt er een einde aan ons China-avontuur. We hebben allemaal genoten, veel indrukken opgedaan en een totaal andere cultuur mogen verkennen. Ook als groep hebben we het gezellig gehad. Alle dank aan Jessica en Jessica’s familie en vrienden die ons zo gastvrij hebben ontvangen. We hopen als de ‘echte’ bruiloft plaats vindt in België dat we deze gastvrijheid mogen teruggeven.

Trudy heeft me op deze reis begeleid en nee... ik rook nog steeds niet.

Recente Reisverslagen: