Meknes

MEKNES

In Meknes hadden we een heel speciale missie. Mijn nichtje Lillian en haar partner hebben drie pleegkindjes, waarvan de middelste, Marouane, van Marokkaanse afkomst is. Het verzoek was om contact te leggen tussen Marouane en zijn vader Hamid, liefs via Skype, want ze hebben na uitzetting van de vader twee jaar geleden, elkaar niet meer gezien of gesproken. Behalve een telefoonnummer hadden we niets concreets. Dus aan de slag..

Na telefonisch contact te hebben gehad met Hamid, hebben we de dag erna afgesproken dat hij ons op de camping zou komen opzoeken. Het was, samen met zijn vader, een bliksembezoek, want binnen vijf minuten waren we uitgenodigd om met hen mee naar huis te gaan.

Het was een warm gezin en we zijn enorm gastvrij ontvangen. Hamid is de oudste (ze luisteren allemaal heel goed naar hem) van 11 kinderen, 9 jongens en 2 meisjes (leeftijd tussen 35 en 12 jaar), waarvan er nog een aantal thuis wonen of het weekend overkomen. En niet te vergeten een zeer fitte oma van in de negentig en een alleenstaand gezellig nichtje.

Ze wonen op een boerderij met behoorlijk wat grond en fokken schapen en koeien en verbouwen groente en olijven. Het gebruik om 5 keer per dag te eten was voor ons wel wat aan de hoge kant, maar wel erg lekker.

Alleen zo jammer dat je niet echt met hun kon converseren. Hamid spreekt Nederlands, maar soms ook moeilijk te verstaan en de vader en een aantal kinderen spraken Frans, de tweede taal van Marokko. Maar dat is nu juist niet onze sterkste kant, dus handen- en voetenwerk. De oudste broer, die advocaat in Meknes is en een van de jongste (slimme)jongens, die advocaat wil worden spraken Engels.
Hamid is hertrouwd en zijn vrouw en jongste zoontje wonen in België. Hij hoopt binnenkort dat hij een verblijfsvergunning krijgt om zich in Belgie te vestigen.

Na een heel gedoe met internet en een slecht functionerende computer onzerzijds is het uiteindelijk toch gelukt om te Skypen met Nederland.

Dit was op zijn zachts uitgedrukt nogal emotioneel. Marouane reageerde zo enthousiast, maar uiteraard ook de familie. Ze hadden nog nooit met hem gesproken en kende hem alleen van foto’s. Missie geslaagd!!

We mochten van onze gastheer niet terug naar de camping, dus werd Jack achterom gezet. Helaas had het geregend, was nogal drassig, dus foute boel. ’s Morgens is Rene met de halve familie zeker een uur in de weer geweest om de camper uit te graven en voor aan de straat te zetten.

Samen met Hamid en een van zijn broers hebben we Meknes bezocht. We hebben het centrale plein met prachtige stadspoorten en een museum bekeken. Ook hebben we de oude Medina bezocht en dit is toch anders met twee landslui naast je. In de meeste toeristische steden werden we vaak aan- of nageroepen met ‘moustache’ of ‘madame’, maar dat was nu beduidend minder.

We hebben zoveel mogelijk filmpjes en foto’s voor Marouane gemaakt en hij kan bijna niet wachten om ze te zien, maar hij moet helaas nog een paar weekjes geduld hebben.

Bij ons afscheid kregen we de nodige presentjes, waaronder een Marrokaans gehaakt mutsje voor Rene. Dit werd natuurlijk meteen opgezet en zo zijn we vertrokken. Tijdens onze rit dwars door Meknes naar de camping, had Rene toch het idee dat hij dankzij zijn mutsje iets meer voorrang kreeg.