Taroudant

Het gebergte de Hoge Atlas ligt tussen Marrakech en Taroudant Op de kaart zag de weg nogal moeizaam uit, maar na rijp beraad en na informatie te hebben ingewonnen (er lag geen sneeuw), hebben we toch de keuze gemaakt om de pas Tizi n’Test te rijden.
En deze was spectaculair en absoluut de moeite waard. Vangrails waren meestal niet aanwezig en het waren duizelingwekkende hoogtes (echt fijn als je hoogtevrees hebt). De weg bestaat sinds 1928, (Vreemdelingen Legioen) en sommige delen kwamen voor ons gevoel nog uit deze tijd, maar er werd ook behoorlijk letterlijk aan de weg getimmerd om het veiliger te maken. Het was best een heftige rit, maar we hebben enorm genoten.
De Hoge Atlas is de woonplaats van de Berbers. We zijn een uur of zes door dit gebied gereden en voelden ons net hoogwaardigheidsbekleders: we bleven zwaaien en niet alleen naar kinderen…maar daar werd je wel blij van. De armoede onder de Berbers is groot.
In het gezellige stadje Taroudant hebben we op de fiets deelgenomen aan het verkeer. Eigenlijk ben je dan levensmoe. Er zijn overal zebrapaden, maar die hebben elke betekenis verloren. Men reed gewoon doo, ook al stond je midden op een zebra. Rene ergert zich sowieso constant over het verkeer en is voortdurend aan het flippen of zoals Eipie het vaker omschrijft: dan krijgt hij een dikke nek. Hij rijdt inmiddels als een volleerde Marokkaanse chauffeur en is even brutaal als de rest van de verkeersdeelnemers. We hadden bijna een aanrijding met een scooter, die zonder te kijken de weg op reed en ook nog kwaad werd omdat we niet getoeterd hadden. Rene uiteraard flink terug schelden. Je ziet de gekste capriolen en ik heb bewondering voor hem, dat hij toch maar door deze puinhoop rijdt. Als je de meeste dorpen of steden in- of uitrijdt is er politiecontrole. Buitenlanders worden doorgaans niet aangehouden. Een politieman vergistte zich en vroeg naar de papieren. Nadat Rene had aangekondigd: ‘the papers are in the kluus’ (lees kluis) mochten we alsnog doorrijden.
In Taroudant hebben we kennis gemaakt met Bougie, een Marokkaanse onderwijzer, die ons door de stad heeft gesleept. Hij beweerde dat zijn zus in Nederland woonde, maar dat hebben we al vaker gehoord. Zijn zus woonde in Maastricht en nu in Hoensbroek, dus dat was eigenlijk wel geloofwaardig. Deze gasten brengen je dan naar ‘vriendjes’, waar je weer geld mag uitgeven, als je dat uiteraard wilt. Hij bracht ons o.a. naar een werkplaats waar vrouwen arganolie maken. Het wordt gebruikt voor allerlei aandoeningen, maar ook voor in het eten. Deze arganolie is een belangrijk Marokkaans product en is verkrijgbaar in tientallen winkeltjes in de souks van elke Marokkaanse stad. Omdat het zeer arbeidsintensief wordt bereid is het nogal duur: 60 Euro per liter.
De eerste levensbehoeften zijn in dit land goedkoop zoals brood, groente, fruit en vlees. Maar ook de diesel en sigaretten. Alle andere levensmiddelen zijn vaak duurder dan bij ons: bijv. 2 ons ham 6 Euro, (maar ja, is varkensvlees) 50 theelichtjes 11 Euro, knolselderij 5 Euro. De prijzen zijn de laatste jaren enorm gestegen en de moderne supermarkten worden dan ook niet al te druk bezocht door de inheemse bevolking.
Een pilsje of een wijntje op een terrasje is ondenkbaar. Goede vervanger: vers sinaasappelsap. Alcohol is ook bijna niet verkrijgbaar in winkels, behalve in de Franse supermarktketen Carrefour en deze vind je alleen maar in de grote steden.
Het vlees in de supermarkten is prima. Maar als je de kleine slagerijen bekijkt, waar het vlees buiten hangt met de nodige vliegen: daar is onze weerstand niet tegen bestand.
We gaan de kust verlaten en vertrekken naar het oosten richting Tafraout.