Mhamid

Mhamid is voor ons het meest zuidelijke doel van onze reis. Mhamid is het eind van de wereld: hier begint de Sahara. De weg er naar toe viel mee, men was druk bezig deze te asfalteren, maar er waren toch nog verschillende pistes (grindwegen) dus Jack had het zwaar te verduren. Ook was er een behoorlijke wind, waardoor we vaak het wegdek niet konden zien door het opstuivende zand. Dus op een gegeven moment was Rene het zo beu dat hij omdraaide. Aangezien we tegemoet komende vrachtauto’s tegen kwamen plus een Nederlandse camper, die gewoon doorreden, zijn we weer omgedraaid en achter de camper aangereden.

Deze camper werd bestuurd door Will, die heel stoer als vrouw alleen door Marokko reist, maar nu drie weken een vriendin te gast had. Met Will en Simone zijn we de Sahara ingegaan in een terreinwagen met uiteraard een chauffeur. Het eerste uur zagen we alleen maar winderige ruige rotsplateaus, zelfs met hier en daar groen: o.a. veel rucola en leek het helemaal niet op de woestijn die wij in ons hoofd hadden. Het groen was ook een gevolg van de overstromingen van afgelopen november. Ook vertelde onze gids dat er de nodige dromedarissen zijn verdronken
.
Totdat we bij de zandduinen aankwamen. Dat was het echte werk, de echte woestijn. Hier wachtte ons een verrassing: een rit van een uur op een dromedaris. Wij kenden het programma niet, omdat we op de camping geboekt hadden, maar Will en Simone waren wel op de hoogte. Ik vond het doodeng, maar wat hebben we gelachen! Zie video

Na onze rit hebben we van een lunch mogen genieten in een Nomadentent annex restaurant. Hierna nog een sensationele zonsondergang bij de zandduinen gezien en de dag was volmaakt.

Nog een weetje: kamelen vind je absoluut niet in Afrika is ons nu geleerd. Een verkeersbord overstekende dromedaris is net zo gewoon als bij ons het bord overstekend wild.

Het dorp zelf was erg toeristisch en niet zo prettig.

Naarmate we zuidelijker kwamen werden de mensen donkerder, met negroïde trekken. De mannen waren gevarieerd gekleed: westers in spijkerbroek of in een jurk met o.a. een trainingsbroek eronder. De hoofddeksels waren ook heel divers: gewone petten, gehaakte/gebreide mutsjes en doeken/tulbanden in allerlei kleuren en maten. Vaak ook gelaatsbedekking, maar dit heeft geen religieuze betekenis maar een praktische: zand en zon. In Zagora, hebben we tulband-les gehad. We weten nu hoe we de boel moeten knopen. Leuk voor de carnaval.

Marokko heeft veel zwerfvuil. Als je in de buurt van dorpen komt, ligt er overal plastic in struiken en op de grond. Dit geldt niet voor toeristische steden en dorpen. Deze worden goed onderhouden door reinigingsdiensten.

Wat ook opvalt: overal zie je mensen lopen, met de nadruk op lopen, ook in de meest afgelegen gebieden of in de bergen. Maar als je geen auto, brommer of fiets in je bezit hebt, ben je afhankelijk van de benenwagen
.
Op veel campings bieden zich schilders aan om een tekening op de camper te maken. Dus Jack is op zijn oude dag een oase rijker.

In Zagora hebben we voor het eerst in Marokko een pilsje gedronken op een terras, welleswaar in de beschermde omgeving van een hotel.

Na Mahmid gaan we weer richting noorden en beginnen we aan onze terugreis.